Arkamda ne araba bıraktım ne ev,
İki satır şiir, bir yamalı ceket.
Yalnızım kalabalıkta yol dilimden anlayan,
Dostlarım bir kupa kahve, bir yamalı ceket.
Yok malım mülküm hafifim kuş kadar,
Bir yamalı ceketim var temsili kader.
Halimden ne hakim anlar ne hekim,
Aynalara baksam sorarlar bu da kim?
Tanınmaz bir haldeyim ufkundayım gecenin,
Susan benim, konuşan şiirlerim
Ben göçerken kalacaklar kim?
Bir yamalı ceket, konuşan şiirlerim.