İnsanın en derin arzularından biridir sevmek. Belki ondan da derini, sevilmektir. Bir çiçeği sulamak gibi, bir kalbi dokunuşla yeşertmek gibi bir şeydir sevmek. Sessizce verilen bir emek, karşılık beklemeden uzanan bir el… Sevmek, birini olduğu gibi kabul edebilmektir; kusurlarıyla, çelişkileriyle, sessizlikleriyle bile.
Ama sevilmek… İşte o, insanı var hissettiren büyülü bir aynadır. İçini görebildiğin, kendini güzel görmeni sağlayan bir yansıma. Sevilmek; bir tebessümde yer bulmak, bir duada anılmak, bir omuzda dinlenebilmek demektir. Sevilmek, “iyi ki varsın” cümlesinin içine gizlenmiş bir mucizedir.
Ne yalnızca sevmek yeter, ne de sadece sevilmek… İnsan bu iki duygu arasında tamamlanır. Sevmeyi bilmeyen, sevgiyi hak edemez; sevilmediğini hisseden, sevgisini saklar. Dengeyi kurabilmek, içimizdeki en insani yolculuktur belki de.
Hacer Çoban
