Sensizliğin Akvaryumu
Gözümü her açtığımda,
Adeta sensizliğe bürünüyor gözlerim.
Senli günlerin hayaliyle bir an yaşayamasam,
Bitkisel bir yaşam sürüyorum ya...
Her neyse...
Ot gibiyim.
Eziyorlar beni,
"Otlar ezilmesin" levhası yok; o yüzden mi?
Tepiniyorlar üzerimde,
O duyumsuz kulaklardan da büyük burunlu filler.
Ve beni en çok üzen de budur;
Eylemli, eylemsiz çekilen sensiz fiiller…
O meçhul hayali kurduran,
Zaten yavaş yavaş öldüren,
Sensizliğin kendisi ya...
Sen, güya capcanlı yüzüyorsun dünya denen akvaryumda,
Bense seni hayal meyal gören,
İçlenip gözyaşlarını akıtan…
Oluk oluk akan suların altında,
Hep ölü bulunan.
Öyle ya,
Bir türlü canlanamayan,
Bin türlü can bulamayan…
Ruhumun üflenişi gerçekleşirse,
Canlanırım elbet bir gün,
Hayalimde ve düşümde sen var oldukça.
Sen var oldukça,
Ben de var olurum,
Bundan şüphe yok ya...
Sen olmadığında ben ölüyorum gün be gün.
Doğmuyor sanki günler bana.
Öyle ki, güneş bile yatağında ölü doğar,
Ve ben gömerim onu,
Sessiz sedasız akşamları.
Değil mi ya…
Bir güne, bir günde mi insan yaşayamaz?
Ölür her gün...
Koca bir mezarda yaşatıyorlar beni.
Gören de tabutumun içinde sanır.
Bir sebeple,
Seni aklıma getirdiğimde,
Ancak bu gözler uyanır.
Mezarda yaşam sürmekse bu,
Öleyim daha iyi.
Bu yüzdendir ölüm atakları geçiriyor oluşum.
Bu yüzdendir tümden defansa çekilmem yaşamımda...
İnsan, ölüyken de yaşayabilir,
Hayal kurması elinden alınmamışsa.
Bir ümit,
Can bulabilir tüm kurulan hayaller.
Bir ümit,
Kuranlarla kurduranlar bir gün buluşabilir,
Hayatın en eğlenceli valsine tutulabilir.
Dünya değil midir canlı müziğine ayak uydurup dans edenlerin pisti?
Yaşam da,
O eğlenceye verilen kısacık bir süre…
Dünya, eğlenmesini bilenlerin yeri.
Dünya, bir nevi eğlenceden ibaret.
Yaşayıp yaşatacaksın,
Gününü gün edeceksin,
Sarhoş olacaksın meysiz.
Yaşamaksa bu böyledir.
Yoksa ölmektir,
Huzur bulamadığın yatağında…
