Pendik Merkez İlkokulu’nda çok sayıda öğrenci yetiştirmiş – hayata hazırlamış olan değerli öğretmen Çiğdem Olcay’ı 24 Kasım Öğretmenler Gününde ziyaret ederek, keyifli bir röportaj gerçekleştirdik.
Sizlerle de paylaşmak istiyoruz.
1941 İstanbul doğumluyum. Çoğu kişi beni Trakyalı sanır hâlbuki Karadenizliyim. Ahmet Mithat Efendi İlkokulunda Beykoz‘da okudum. Öğretmen okulu değil de Çapa imtihan ile öğretmen sınavına girdim. O sene bir fırsat tanınmıştı beş ders vererek imtihana girip öğretmen olunabiliyordu.
Aynı zamanda İstanbul’a Üniversitesi Sanat Tarihi bölümünü kazandım. Arada kalınca öğretmenliği seçtim vekil öğretmenliğim olmuştu. O zaman çocuklara çok alıştım. İlkokul öğretmeni olmayı tercih ettim. Tercihim için hiç pişman olmadım. Hayatta bir kez daha dünyaya gelsem yine ilkokul öğretmeni olurum.
Bir yıl Paşabahçe İlkokulunda, İki yıl Zeytinburnu’nda daha sonra Pendik Merkez okuluna geldim. O yıl içerisinde evlendim. 19 yıl Pendik Merkez Okulunda öğretmenlik yaptım. 85 senesinde emekli oldum.
Giyimi, konuşması, hayat yaşantısı ile İyi bir örnek olmalıdır.
İlkokul çocukları aileden çıkıp okula geldikleri için Öğretmenlere anne gözüyle baba gözüyle bakıyorlar.
Ve onları hareketleri ile örnek alıyorlar.
Sen öğrencileri seveceksin ki onlarda seni sevsinler. Çocuk öğretmeni severse dersi de sever.
Çocuklar öğretmenlerden çekilmesinler. Ama tabii ki terbiyeli olsunlar.
Öğretmenlik mesleği zor. Çünkü maddi açıdan öğretmenler tatminkar bir maaş alamıyorlar. Öğretmen ayrımı var. Öğretmen ayrımı olması son zamanda benim canımı çok sıkıyor çünkü öğretmen öğretmendir. Müdür, müdür yardımcısı böyle isimler olmamalı öğretmenler odası isminden belli olduğu gibi tüm öğretmenler öğretmenler odasında olmalı. Sorunun cevabı öğrenci olmak daha iyi.
Ben o bakımdan çok şanslıyım. Çok arayan öğrencim var. Ziyaretime gelen öğrenci sayısı da çok. Allah hepsinden razı olsun. Beni çok mutlu ediyorlar. 35 sene önce emekli oldum bu yıl içerisinde hala beni soruyorlar ziyaret ediyorlar bundan daha güzeli olamaz.
Kadir Özkara diye bir öğrencim kocaman Atatürk çiçeği ile geldi. Oturup konuştuk sohbet ettik ve dedikti; “Hocam ben çok yaramaz bir öğrencimizdim, benden hiç ümidiniz yoktu. Mühendis oldum” Bu öğrencim anlatırken ben de hatırladım ve şaşırdım. Hem şaşırdım hem çok hoşuma gitti.
Çok kalabalık beşinci sınıf vermişlerdi bana. 80 kişilik, İki ay bu kalabalık sınıfa eğitim verdikten sonra müdür sınıfı ikiye böldü. Sağ taraftakiler Çiğdem öğretmene yani bana sol taraftakiler başka bir öğretmene diye sınıfı ikiye böldük.
Aradan bir hafta geçtikten sonra müdür beni yanına çağırdı. Adem adında bir öğrencim ikiye ayrılan sınıftan başka bir öğretmenin sınıfına düşmüş. Benim sınıfıma gelemedi diye hastalanmış. Ayaklarını yere basamıyor, dedesinin sırtında okula gelmiş. Müdür dedi ki; “Ben bunu kimseye yapmam. Seni Çiğdem Öğretmenin sınıfına verelim ama yemek yiyeceksin. Aradan iki – üç gün geçti, Adem düzelmiş.
Okulun biteceği gün tüm öğrencilere A4 kağıdı veririm, benimle ilgili birinci sınıftan beşinci sınıfa kadar tüm anılarını yazmasını isterim. Bu öğrencim yazmıştı ki; “Ben hiç mezun olmak istemiyorum. Ortaokula geçersen başka öğretmen gelir ben mezun olmak istemiyorum” diyordu.
Çocukların sevgisi bu işte ben de onu hiç unutamadım. Bu yüzden tekrar ilkokul öğretmeni olurum. İlkokul çocuklarının sevgisi bu işte. İçten, riya yok onun için bu anımı unutamam mesela.
Beni bugün ziyaret ettiniz, Çok memnun oldum. Bizleri unutmuyorsunuz. Emekli öğretmenlere değer veriyorsun ben de bundan çok mutluyum ben de size çok teşekkür ederim.
Röportaj: Seçil Kutal