Biliyorum. Devir kötü. Zaman kötü. İnsanlar kötü. Yaşanılan bütün acılara rağmen, yaşadıklarımı yazmam okuyanlara tuhaf gelebilir.
Savaşlar, ölen bebekler varken bunları yazıya dökmem anlamsız da bulunabilir. Ben bütün bunlara çok üzülüyorum. Ama sekiz aydır haber programlarını izlemiyorum. İnternetten takip ettiğim kadarıyla biliyorum.
Babamı kaybedeli sekiz ay oldu. Artık insanları; "Allah sıralı ölüm versin." diyerek avutmanın ne kadar boş bir cümle olduğunu biliyorum. Bırakın insanlar acılarını yaşasınlar.
Babalarımız, annelerimiz 100 yaşında da olsa, onlar bizim canlarımız. Keşke sonsuza dek yaşasalar. Ama hepimiz bu dünyada misafiriz. Tırnaklarım kırıldıkça kesiyorum.
Bazı şeylere hevesim, isteğim kalmadı. Pişmanlıklarım, üzüntülerim de var.
Ailenizi hiç üzmeyin. Ölüm sinsi bir şekilde, beklenmedik bir anda, ansızın gelebilir.