Mustafa Özdamar:
“”Sözün de sazın da ilk muhatabı insanın bizâtihi kendisidir!
Nokta, ünlem veya soru işâreti, insanın kendisellik dâiresinin esinti merkezidir!
İnsan aslında hep kendini söyler, kendine söyler, kendini sever sayar ya da kendine söver sıvar!
Nokta, nükte ve tema, insanın kendiselliğinin bilinç altı ya da bilinç üstü katmanlarında oluşan kendi resmidir!
Seven kendini sever, söven kendine söver! Kime ne bundan? Niye alınır alınan?
Alınmak gizli bir itiraftır! Aynı şeyin kendinde de olduğunu anlamak ya da anlar gibi olmaktır!
Seni öfkelendiren, ten beden kimyanı bozan çözen, gönlünü ve zihnini bulandıran şey sende yoksa niye allak bullak oluyorsun ki?
Arıza arızayı tetikler! Arızanın çekirdeği etkilenmektir! Arızadan âzâde olmak için, kaderin yorumsuz kavranmaz akışı içinde olup biten şeylerden olumlu veya olumsuz yan ve yönde etkilenmekten arınmayı kaçınılmaz kılar! Doğanın doğası -tabiatın tabiatı- bu!
“Arınan iflah eder” deniyor âyette: Kad efleha men tezekkâ! Ve zekerasme rabbihi fe sallâ! Arınan ve rabbini “an”layarak O’na uyumlu olabilen iflah eder! (87/14,15)
Al sana A’lâ bir sûre! Bu sûrenin açılım süreci içerisinde, sonlunun içinde sonsuzu riske etme iflâsından arın, her şeyi yerli yerince yapan çatan rabbinle uyumlu yaşa ve iflâh et! Âyetin bana dönük yüzü bu! Sana dönük yüzüne de sen bak!
Senin üstüne vazife olmayan şey sana vâcib değildir! Ve mâ aleyke ellâ yezekkâ! (80/7)”