Ah O Eski Günler: Çocukluğumuzun Sıcak Anıları ve Kaybolan Güzellikler

Eskiden hayat, avlulu evlerin huzurunda, dallarından meyve toplanan ağaçların gölgesinde yaşanırdı. Komşuluk, dostluk, oyunlar ve paylaşım dolu günler, çocukluğumuzun en kıymetli hazineleriydi. Sabah evden çıkıp gece yarısında dönmek, kapı önünde acıkan karnı doyurmak, misket oynamak, saklambaçta saklanmak… Hepsi birer anı, hepsi birer kaybolan güzellik.
 

AH O ESKİ GÜNLER NE DE GÜZELDİ

Avlusunda su kuyusu bulunan evler vardı.

İncir

Nâr

Ayva

Erik

Dut

Kiraz

Asma Üzüm
 

Tavuk ve civciv olmazsa olmaz bir zenginlikti bir çok evde.
 

Komşular ve ahbaplar vardı.

Birbirimizin ağzından yerdik ve her derdimizi bilirdik birbirimizin.
 

Misket

Yakar top

Ebelemece

Kuka

Saklambaç

Kızlı erkekli oynanan

Evcilik oyunları vardı.

Kimin kapısında acıkırsak orada doyardı karnımız.
 

Sabah evden çıkar, gece 12’de ismimiz çığlık atılınca eve döner, niye duymuyorsun diye ince bir fırça atılırdı, hepsi buydu.

Mis gibi hayattı kısacası herkes için.
 

Anneler hafif, çocuklar özgürdü.
 

Yaşıyorduk bu hayatı.
 

Ağaçlar meyveler birer birer azaldıkça özgürlüğümüzden de çalındı sanki.

Sahi ya.

Nereye gitti bu kocaman hayatlar.

6 inç bir ekrana sığdı hayatlarımız.
 

Yanyana oturduğumuz insanın gözüne bakmadan, günler harcayıp, oh ne güvenli bir yaşam diye yuttuk bunu.
 

Çocuklarımız adına ne büyük kayıp.

Nasıl bir fakirlik bu.

Tarifi yok.

Alıntıdır