Özlenen gökkuşağı gibidir bazen.
Bazen de bir bukalemun. Renk değiştirir DÜNYAN, bildiğin bilmediğin tüm renkleri onunla yaşarsın.
Çevrendeki tüm tınıları hissedersin onunlayken ya da onsuzken.
Uzakta sanırsın fakat çok yakındır özlem duyulan; seni anlamlı kılan ruhunu kaplayan ve seni kifayetsiz kılan.
Bazen suskunlaşırsın ona, bazen de bir nehir gibi çağlarsın. O her şeyindir, her şeyini
paylaştığındır, dünyanı kaplayandır.
Bazen de ılıman bir limandır özlem duyulan, kaoslardan kaçıp da sığındığın onun varlığında huzur bulduğun. O hep açmıştır kollarını hadi gel der gibi ya da yönünün gitmesi gereken yerin neresi olacağını açıklar gibi.
Bazen de umursamaz, yok sayarsın onu, işte o an acı verirsin ona, özlem
duyulana. O bu kadar aynadaki yüzünün karşılığıyken, sen aynadaki yüzünle yüzleşmekten kaçarsın ki bu sana da acı verir. Çünkü o aslında hayallerindir senin.
Her hangi bir yerde, dalarken gözlerin uzaklara, özlenenin silueti şekillenir kapkara
bulutlara, karanlık gecelerde. Bulutlar aklanır paklanır o an gözlerine kilitlenirsin. Anlarsın ki özlemişsindir onu, ihtiyacın vardır ona ve hep ihtiyaç duyulduğunda yanındadır. O yüzden özlersin ya özleneni.
Yanındayken özlersin, ayrıldığında özlersin, çalışırken özlersin, uyumaya hazırlanırken
özlersin, uyuduğunda rüyalarında özlersin, uyandığında loş odanın dağınıklığında özlersin.
Dinlediğin şarkılarda, okuduğun kitaplarda bahsi geçer hep hatırlatır kendini. O kadar değerlidir özlenen.
Susmadan heyecanla anlatır sana hayatını tüm çıplaklığıyla. Hiç bitmesin istersin.
O anlar muhteşemdir. Işık cümbüşleri yaşatır sana.
İşte bu kadar kifayetsizdir özlenen…
İyi ki varsın iyi ki yaşamımdasın özlenenim.