9 Aralık 2024. Hayatım boyunca geçirdiğim bana en çok acı veren, umutla çırpındığım, sonunda en çok hüsrana uğradığım gün. O kadar zor ki duygularımı bu satırlara yazmak. Yazıya dökebilmek. Babamı kaybettim. Onu sizlere nasıl anlatsam bilemiyorum. Babam Şevket İlbay. Sert bir duruşu vardı fakat kalbi yumuşacıktı. Sevdikleri için canını verebilecek kadar cesurdu. Akıllı bir adamdı. Beni hayatta en çok seven kişi oydu. iç kimse beni bu kadar çok sevmeyecek. Bir daha dünyaya gelsem, babam sen ol isterdim. Hiç ölmedi ki... Kalbimde her gün yeniden doğuyor. Acım çok büyük. Bir ateş var kalbimde. Hiç sönmeyecek. Külleri daima orada kalacak. Ben gerçek sevginin ne olduğunu, daima devam ettiğini annemle babamdan öğrendim. Hep annemin babamı sevdiği gibi, birisi beni sevsin istedim. Ama onu bulamadım. Allah'tan başka kimsenin, hiçbir şeyin gücü yetmezdi onu bizden almaya. İsyan etmiyorum tabii ki. Yine de babamı çok özlüyorum. Seni çok seviyorum baba. Artık içimde bir şeyler hep buruk. Mutluluğum, sevincim bile hep eksik.
